Het instrument
De gamelan is niet kompleet zonder de trommel, de kendhang. Traditioneel leidt de kendangspeler de gamelan door het tempo aan te geven en met verschillende patronen overgangen naar een volgende sectie te signaleren (deze beide rollen zijn bij Ensemble Gending meestal overgenomen door de dirigent en het spelen van notatie).
Kendangs zijn tonvormige handtrommels met vellen van een geit of buffel aan beide zijden opgespannen met een hoepel en leren veters. Met gevlochten bamboe manchetjes kan de spanning op de leren veters worden bijgeregeld en de trommel worden gestemd.
Drie verschillende groottes
Er zijn drie trommels in drie verschillende groottes. De grootste en laagste heet de kendhang gendhing, de middelste in grootte de kendhang ciblon, en de kleinste de kendhang ketipung. Van deze drie is de ciblon de meest gebruikte en en het meest handzaam, de ketipung wordt wordt over het algemeen voor accenten gebruikt.
Slagtechnieken
Er zijn een aantal veel gebruikte slagen:
- sla open op het grootste vel, hiermee krijg je de meest open, laagste toon.
- sla open op het kleinste vel, dit klinkt vergelijkbaar maar hoger.
- doe hetzelfde maar met het andere vel gedempt, waardoor de toon droger klinkt.
- “slap” aan een van beide kanten, dit geeft een scherp krachtig geluid.
- sla met de vinger hard op de rand, waardoor een open boventoon wordt geproduceerd.
Over het algemeen is het bespelen van een kendang goed te vergelijken met het bespelen van conga’s. Behalve het traditionele bespelen met de handen (waar javaanse kendangspelers opvallend virtuoos in kunnen zijn) is het natuurlijk ook mogelijk met stokken in alle maten en soorten te spelen.
De bedhug
Er is nog een veel grotere trommel, de bedhug, die dezelfde bouw heeft maar waarbij de vellen zijn vastgezet met hele dikke houten spijkers met een grote cylindrische kop. De Bedhug hangt in een eigen standaard en wordt met een aparte tamelijk lange stok geslagen, die een kleine maar zware knop heeft. Het geluid is te omschrijven als een “bang”.